Hoe verloopt een verzoeningsprocedure?
Vraag
Praten helpt. Een probleem moet niet altijd via een gerechtelijke procedure opgelost worden. Als rechtsbijstandsverzekeraar worden wij tegenwoordig regelmatig door onze verzekerden gecontacteerd voor bijstand omdat ze een oproeping in verzoening voor de vrederechter ontvangen. Meestal is dit naar aanleiding van een discussie tussen buren.
Om niet meteen tot een procedure over te moeten gaan, kan iedereen zijn tegenpartij laten oproepen in verzoening voor de vrederechter voor burengeschillen, huurgeschillen, geschillen over mede-eigendom en in het algemeen geschillen die zich afspelen in het privéleven met een inzet lager dan € 5000.
Hoe gaat zo’n procedure in zijn werk?
Antwoord
Wie een oproeping ontvangt, heeft de keuze om al dan niet mee te werken. Als men niet naar de zitting gaat, wordt een proces-verbaal van niet-verzoening opgemaakt. Dit heeft in principe geen verdere gevolgen. Als de andere partij de zaak niet wil laten rusten, moet deze dagvaarden.
Als men wel naar de zitting gaat om te proberen het geschil op te lossen, is een advocaat niet noodzakelijk. De vrederechter zal beide partijen vragen hun versie van de omstandigheden toe te lichten, naar het relaas van beide partijen luisteren en proberen te bemiddelen. Bedoeling van de verzoening is om tot een juridische oplossing te komen waar beide partijen zich in kunnen vinden.
Als de standpunten te ver uit elkaar liggen en het niet mogelijk is om de partijen te verzoenen, wordt een proces-verbaal van niet-verzoening opgemaakt. Het geschil blijft onopgelost. Dagvaarden blijft een optie.
Als de partijen wel tot een akkoord komen, wordt een proces-verbaal van verzoening opgemaakt. Dit is geen vrijblijvend akkoord. Het heeft de waarde van een vonnis. Als één van de partijen de afspraken niet nakomt, kan deze er via een gerechtsdeurwaarder toe gedwongen worden. Men kan geen beroep aantekenen tegen een proces-verbaal van verzoening. Een gewone gerechtelijke procedure is ook niet meer mogelijk.
Ons advies
Het is geen slecht idee om zelf een verzoeningsprocedure op te starten wanneer men er niet in slaagt om met een andere partij een geschil op te lossen. Dat is vooral zo in de geschillen met een partij waar men in de toekomst noodgedwongen nog veel mee in aanraking zal komen zoals met een buur of een huisbaas.
De verzoening of minnelijke schikking is immers een kosteloze en simpele procedure. De procedure kan opgestart worden door een brief – en dat moet niet eens aangetekend - te sturen naar het vredegerecht of door naar de griffie van het vredegerecht te gaan en dit mondeling te vragen.
De procedure is ook snel, omdat men geen tijd verliest aan het opmaken van conclusies, antwoordconclusies en het pleiten van de zaak.
Als de verzoening lukt, is er het niet te onderschatten voordeel dat men elkaar terug onder ogen kan komen. Er is immers - anders dan in een gewone procedure - geen uitgesproken verliezer of winnaar. De partijen zijn zelf tot een oplossing gekomen waarbij ze zich beiden goed voelen. Het resultaat is meer succesvol dan datgene als gevolg van een langgerekte procedure waar partijen als vijanden uit elkaar gaan.